Sporty walki wymagają niezwykle wysokiego rozwinięcia wielu cech fizycznych, które pojedynczo zwiększają prawdopodobieństwo sukcesu. Charakterystyka i różnorodność tej dyscypliny wymaga zarówno względnie wysokiej wydolności tlenowej oraz beztlenowej. Są to bowiem ciągłe i powtarzane akcenty wysiłku o wysokiej intensywności rozgrywane na przestrzeni długiego okresu czasu, nawet ponad 30 minut pełnego pojedynku.W treningowym procesie przygotowania fizycznego stosuje się szeroki repertuar narzędzi w odniesieniu do kształtowania wydolności fizycznej. Praktycznym i asymilowanym rodzajem treningu jest trening interwałowy o wysokiej intensywności (HIIT). Jest on bowiem łatwy do implementacji oraz pozwala kształtować wydolność tlenową, beztlenową oraz neuromięśniowe aspekty fizyczności. Dodatkowo, interwały mogą i powinny podlegać wysokiej indywidualizacji w zależności od zmiennych związanych z konkretnym sportowcem czy dyscypliną sportową. Muszą być one dopasowane do fizjologicznych wymagać wysiłku realizowanego podczas pojedynku.
Sporty walki posiadają punkty wspólne jakim jest sam pojedynek. Podlega on jednak pewnym różnicą w zależności od rodzaju sportu i warunkuje to inną charakterystykę pod kątem przemian energetycznych. Przykładowo w boksie na najwyższym poziomie mamy do czynienia nawet z 12 rundami pojedynku, każda po 3 minuty, gdzie proporcja wysiłków o wysokiej intensywności do niskiej intensywności wynosi około 1:3. W przypadku MMA, proporcja ta wynosi około 1:4-1:5 przy krótszym całkowitym czasie pojedynku i dłuższych rundach. W każdej z tych dyscyplin zawodnicy walczą ze sobą jednak na innych zasadach warunkujących konkretne wymagania.Im dłuższy jest całkowity czas pojedynku i wyższa całkowita ilość ataków tym wyższe wymagania od strony wydolności tlenowej. W przypadku walk krótszych opartych głównie o grappling, wydolność tlenowa zmniejsza swój udział w warunkowaniu sukcesu sportowego, choć nadal jest jednym z czynników mogących ten wynik determinować. Niemniej jednak, wydolność tlenowa jest czymś co w pewnym sensie odzwierciedla poziom walk, gdyż bardziej utytułowani sportowcy sztuk walk zwykle charakteryzują się wyższym Vo2max. Nie jest to jednak idealnie liniowa zależność i często wynika z różnej metodologii badawczej w poszczególnych pracach naukowych.Wydaje się, że szczególnie kluczowe w sportach walki jest wytrenowanie beztlenowych układów przemian energetycznych, warunkujących zdolność do powtarzanych wysiłków o wysokiej intensywności. Jest to logiczne, że zawodnik, który będzie w stanie częściej i dłużej wykonywać akcje ofensywne lub efektywniejsze akcje defensywne, będzie miał więcej szans na wygranie pojedynku. Jest to również widoczne w statystykach, które pokazują, że 77% pojedynków w MMA jest wygrywanych przez akcje o wysokiej intensywności, trwające od 8 do 12s, które wymagają istotnej aktywacji beztlenowych przemian energetycznych i czynności nerwowo-mięśniowej. Co więcej, analiza pojedynków UFC wskazała, że zakończenie pojedynku wiązało się głównie z sytuacjami 25 sekundowymi w stójce oraz 45 sekundowymi w parterze w pojedynkach kontraktowanych na 3 rundy. Istotność wysoko-intensywnych akcji w sportach walki potwierdzają również pomiary mleczanu po pojedynkach, które zwykle przekraczają wartość 10mmol/L. Mleczan powstaje w warunkach przemian glikolizy tlenowej, a więc jest molekułą ukazującą poziom zaangażowania beztlenowych przemian energetycznych w wysiłku.
Nie ma wątpliwości, że wydolność anaerobowa jest niezwykle ważna w sportach walki. Niemniej jednak, nie można ogólnej wydolności – tlenowej i beztlenowej – traktować zero-jedynkowo. Są to bowiem dwa nierozerwalne ze sobą ogniwa. Bezwzględne wartości wydolności beztlenowej badane w warunkach laboratoryjnych dają pewną informacje jednak nie stanowią o całkowitym potencjale zawodnika, gdyż typowy wysiłek beztlenowy w warunkach diagnostycznych nie odzwierciedla w sposób idealny warunków walki.Większość pojedynków kończy się po akcentach o wysokiej intensywności jednak należy mieć na uwadze, że warunki te są poprzedzone dużą ilością wysiłku zarówno beztlenowego jak i tlenowego. Dla przykładu, bardzo duża część pojedynków w boksie zawodowym kończy się po nokaucie w późnych rundach, gdzie kumulacja zmęczenia jest wysoka. W takim wypadku, powodzenie akcji o wysokiej intensywności zależy od dobrze rozwiniętego potencjału tlenowego. Widać więc nierozerwalne połączenie tych dwóch rodzajów wydolności. Powtarzane wysiłki powyżej pewnej krytycznej intensywności wymagają odpowiedniej regeneracji, która wspierana jest tlenowymi przemianami energetycznymi. Sportowcy sztuk walk powinni więc rozwijać wydolność tlenową w sposób, który trenuje również zdolność do wykonywania ćwiczeń o wysokiej intensywności. Taki rodzaj kształtowania wydolności będzie opierał się o trening interwałowy.
Trening HIIT zwykle występuje w specjalnej fazie przygotowania fizycznego z silnym naciskiem na poprawę wydolności układu krążeniowo-oddechowego. Trening ten pozwala na kształtowanie wydolności tlenowej zachowując specyfikę wysiłków w sportach walki, czyli powtarzanych wysiłków o wysokiej intensywności. Rodzaj podejmowanych wysiłków interwałowych będzie zależny od danego momentu przygotowania fizycznego oraz profilu wydolnościowego danego zawodnika. W skład treningów interwałowych mieszczą się zarówno dłuższe wysiłki, przykładowo 8 minutowe interwały na 85-90%HRmax w kilku seriach, jak również 30 sekundowe wysiłki z przerwą 1:1. Dane proporcje powinny ulegać modyfikacji w celu odzwierciedlenia charakterystyki pojedynku czy potrzeby realizacji danych założeń techniczno-taktycznych.
