Swoją profesjonalną karierę rozpoczął 10 listopada 1988 roku na ringu w Nowym Jorku, kiedy znokautował Williama Muhammada.
W 1989 podczas walk miał 19 zwycięstw, w tym 15 przez nokaut, a wśród pobitych bojowników byli m.in. Lorenzo Boyd, Steve Zouski, David Jaco, Lorenzo Canady czy choćby Ken Lakusta. 18 października 1991 roku otrzymał pierwszą w karierze szansę walki o tytuł mistrza świata federacji WBO. Przegrał w piątej rundzie przez TKO z również wówczas niepokonanym Rayem Mercerem kończąc tym samym swoją passę 28 kolejnych walk bez porażki.
Najważniejszy w zawodowej karierze pojedynek stoczył 6 lipca 1993, kiedy to pokonał legendę boksu zawodowego George’a Foremana i w swoim drugim podejściu zdobył tytuł mistrza świata federacji WBO w wadze ciężkiej, który sensacyjnie stracił niespełna pięć miesięcy później w walce z Michaelem Benttem. Ostatnim „pasem” w karierze był tytuł mało znaczącej federacji IBC. Zdobył go w 1995 pokonując Donovana Ruddocka, by cztery miesiące później stracić go na rzecz Lennoxa Lewisa.
Musiał przerwać karierę sportową po tym jak w 15 lutego 1996 roku stwierdzono u niego, że jest nosicielem wirusa HIV. Powrócił na ring w 2007 roku pokonując przez TKO w drugiej rundzie Johna Castle. Rok później stoczył ostatnią walkę wygrywając z Mattem Weishaarem. Włącznie podczas całej swojej kariery wliczając potyczki na amatorskim ringu, stoczył 368 walk z czego wygrał 343 (w tym 315 przez nokaut), przegrał 24 razy oraz odnotował 1 remis .Zmarł 1 września 2013 w Nebraska Medical Center w Omaha w stanie Nebraska w wieku 44 lat. Przyczyną śmierci było zatrzymanie akcji serca, wynikające z niewydolności wielonarządowej spowodowanej wstrząsem septycznym spowodowanym zakażeniem pałeczki ropy błękitnej.
