W bjj istnieją dwa główne obszary treningu: sport i vale tudo. Zwykle mówiąc o bjj ma się na myśli sportowe jiu-jitsu charakteryzujące się walką na chwyty z wyłączeniem kopnięć i uderzeń. Ten rodzaj treningu odbywa się zwykle w gi, czyli tradycyjnych bawełnianych strojach treningowych zwanych popularnie „kimonami”. Walka w gi jest bardzo techniczna i wymusza na ćwiczących precyzję, dbałość o szczegóły i odpowiednią postawę.
Sportową walkę na chwyty ćwiczy się również bez gi. Brak ubrania i pot znacznie utrudniają złapanie przeciwnika i kontrolowanie go, przez co gra staje się szybsza i bardziej dynamiczna. Mniejsze wymagania techniczne powodują, że braki w wyszkoleniu dają się nadrobić przygotowaniem fizycznym zgodnie ze starą zapaśniczą maksymą mówiącą, że „podstawą techniki jest siła”.
Drugim obszarem treningu jest przygotowanie do vale tudo, czyli walki z minimum ograniczeń, gdzie oprócz chwytów dopuszczalne są wszelkiego rodzaju uderzenia i kopnięcia. To najbardziej wymagająca dziedzina, przeznaczona głównie dla zaawansowanych zawodników, którzy mają już jakieś przygotowanie w walce na chwyty.
Teoretycznie istnieje jeszcze trzeci obszar treningu bjj. Teoretycznie, ponieważ w zdecydowanej większości klubów jest on ignorowany. To techniki samoobrony, ćwiczone w nielicznych klubach o bardziej tradycyjnym nastawieniu.
