[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.4.1″][et_pb_row _builder_version=”4.4.1″][et_pb_column _builder_version=”4.4.1″ type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”4.4.1″ hover_enabled=”0″]Krabi krabong to tradycyjna tajska sztuka walki z bronią, zwłaszcza z mieczami. Nazwa nawiązuje do dwóch rodzajów broni: miecza krabi oraz kija krabong. Używa się także włóczni oraz różnego rodzaju tarcz.
Historia:
Techniki Krabi krabong powstały jeszcze w starożytności i są zaczerpnięte z wielu podobnych sportów. Sposób poruszania się wraz z pałką jest wręcz identyczny do chińskiego stylu małpy, a obrót broni jednoręcznej wraz z chodzeniem po kole to technika indyjskiego kalarippayattu. To oczywiście niejedyne zapożyczenia. Łatwo można zauważyć także, iż część sportu powstała pod wpływem indonezyjskiego silat czy birnańskiego banshai.
Oprócz tego Tajowie nauczyli się najprawdopodobniej w XVII w. stosować techniki miecza. Wtedy to oddział roninów wsparł ich w stłumieniu zamieszek po śmierci jednego z królów.
W 1767 r. Tajlandię (wtedy jeszcze pod nazwą Syjam) zaatakowali Birmańczycy, niszcząc Ayutthayę, ówczesną stolicę kraju. Skutkiem tego było zniszczenie wielu kronik i innych źródeł, w związku z czym niezbyt wiele wiadomo o rozwoju m.in. krabi krabong. Techniki jednak przekazywano ustnie, przez co sama tradycja wciąż istniała.
Na terenie kraju, z którego pochodzi sztuka, działało wielu buddyjskich mnichów prowadzących przyświątynne szkoły. Uczono tam zasad buddyzmu, a także zwykłych, świeckich przedmiotów, takich jak astrologia. Oprócz tego mnisi pokazywali także młodym mężczyznom tajniki walki na miecze utożsamianej z krabi krabongiem.
Sport ten używany był w walce aż do koronacji króla Ramy II mającej miejsce w 1809 r., który wyposażył armię w muszkiety, a także ją zreorganizował. Pomimo tego sztuka nie zanikła, a nawet wpisała się w tradycję Tajlandii istniejącą do dziś.
Co ciekawe sama nazwa powstała dopiero w 1936 r., gdy krabi krabong wpisano do programu nauczania tamtejszej Akademii Wychowania Fizycznego.
Pojedynki odbywają się pomiędzy dwiema osobami wewnątrz koła. Nie są one ograniczone czasowo. Walka rozpoczyna się podziękowaniem dla swojego nauczyciela. Następnie ma miejsce rytualny taniec mający na celu uczczenie dawnych mistrzów oraz oddanie szacunku bogom, którzy mają w zamian dodać sił wojownikowi. Odbywał się on z pięknie zdobioną bronią nieużywaną podczas samego pojedynku. Walce towarzyszy tajska muzyka.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.1″][et_pb_column _builder_version=”4.4.1″ type=”4_4″][et_pb_code _builder_version=”4.4.1″ hover_enabled=”0″][/et_pb_code][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
