AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA W TRAKCIE LECZENIA ONKOLOGICZNEGO Znaczenie i wartość aktywności fizycznej w trakcie leczenia choroby nowotworowej (oraz po zakończonej terapii) budzi coraz większe zainteresowanie badaczy, jak i Pacjentów onkologicznych. Chorzy poddawani leczeniu operacyjnemu i po niejednokrotnie długiej terapii farmakologicznej cierpią często na zaburzenia depresyjne i niechętnie podejmują aktywność ruchową wykraczającą poza działania niezbędne do codziennego życia. W konsekwencji prowadzi to często do zwiększenia masy ciała, upośledzenia czynności mięśni – ze wszystkimi negatywnymi następstwami tych zmian.
Dzięki aktywności, nawet jeśli jest mało intensywna, wydzielają się w naszym organizmie endorfiny – hormony, które odpowiadają za dobry nastrój.
Osoby będące w trakcie leczenia onkologicznego nie muszą rezygnować z wysiłku fizycznego, przy czym stopień i rodzaj takiego wysiłku w trakcie terapii, musi być dostosowany do stanu zdrowia i skonsultowany z lekarzem prowadzącym.
Na pewno w czasie chemioterapii i radioterapii przeciwwskazaniem jest wysoka gorączka, ale również infekcje oraz uporczywe biegunki i wymioty.
Aby aktywność fizyczna była bezpieczna i przyniosła korzyść Pacjentowi onkologicznemu należy uwzględnić rodzaj i zaawansowanie nowotworu, zakres przeprowadzonej operacji oraz zastosowane leczenie (chemioterapia, radioterapia).
Regularna aktywność ruchowa wpływa pozytywnie na stan naszego zdrowia w kontekście profilaktyki przeciwnowotworowej, ale i podnosi jakość życia osób po już przebytej chorobie nowotworowej. Efekty podejmowanej aktywności fizycznej po zakończonym leczeniu onkologicznym to: zwiększenie siły i sprawności mięśni, zwiększenie wydolności ogólnej, zmniejszenie zmęczenia oraz zmniejszenie częstości akcji serca podczas wysiłku.
