Europa wbrew pozorom wcale nie jest w tyle za Ameryką czy Azją. W czasach antycznych znany był boks, zapasy oraz pancration, system walki gdzie w walce używano pięści, nóg i technik zapaśniczych. W średniowieczu na terenie Niemiec, Francji czy Włoch znane były szkoły szermierki gdzie nauczano nie tylko fechtunku, ale również technik zapaśniczych i walki nożem. W XVIII wieku w Marsylii otwarte zostały pierwsze szkoły boksu francuskiego Savate. Savate zanim stał się sportem podobnym do kick boxingu zawierał w programie nauczania walkę pałką i elementy zapasów. W Wielkiej Brytanii w XVIII wieku popularne były walki wręcz z użyciem pięści i technik zapaśniczych. Dopiero w XIX wieku stworzono przepisy na których opiera się dzisiejszy boks. Inną drogą poszły zapasy, które z czasem w połączeniu (to już początki XX wieku) z technikami japońskiego Jiu Jitsu dały początek angielskiemu kierunkowi Jiu Jitsu. Najbardziej jest to widoczne w programie World Jiu Jitsu Kobudo Federation. Kierunek ten nosi nazwę modern Jiu Jitsu. Nazwa ta przyjęła się dla większości szkół działających w Europie (vide systemy JJ w Niemczech, Francji, Holandii) Myślę że warto przy okazji wspomnieć o francuskim systemie Jiu Jutsu stworzonym przez japońskiego mistrza Minokosuke Kawaishi. Kierunek ten był opracowany z myślą o Europejczykach i dla Europejczyków. Kierunki modern Jiu Jitsu zdecydowanie różnią się programem, metodyką szkolenia czy samymi technikami od klasycznych japońskich szkół walki – Koryu Bujutsu. W tym miejscu warto zaznaczyć, że to Europejczycy stworzyli podwaliny pod utworzenie nowoczesnego, spójnego systemu walki wręcz dla wojska i policji. W latach 20-tych dwóch oficerów angielskich – stacjonujących w angielskiej strefie w Szanghaju – Eric Anthony Sykes i William Eward Fairbairn stworzyli na bazie technik judo, chińskiego kung fu oraz boksu i zapasów, system walki wręcz dla policji. Jako ciekawostkę można nadmienić, że W. E. Fairbairn posiadał 2 dan w Judo Kodokan oraz uczył się Pa Kua Chang u mistrzów tego stylu, którzy byli ochroniarzami królewskiej rodziny. Ich system zawierał też taktykę strzelecką, posługiwanie się różnymi broniami m.in. pałką i nożem. W czasie II wojny światowej opracowali wspólnie system walki wręcz dla angielskich komandosów o nazwie Defendo (defendu). W roku 1942 Eric Anthony Sykes wyjechał do Kanady, a później do USA, natomiast William Eward Fairbairn powrócił do Wielkiej Brytanii. Obaj wyszkolili wielu instruktorów i można powiedzieć, że byli prekursorami dzisiejszego combatu. Pisząc o europejskich kierunkach combat nie można pominąć Niemiec. Niemcy posiadają wiele elitarnych jednostek policji i w wojsku. Takie grupy jak np. GSG – 9 zdobyły swoją renomę w świecie. Jedną z odmian combatu – Musado, stworzył dla potrzeb Bundeswehry, Herbert Grudzieński. Jego system nauczany jest również w armii czeskiej. Dla potrzeb cywili, niemieccy instruktorzy sztuk walki stworzyli ciekawy i eklektyczny system walki wręcz o nazwie – Anti-Terror-Kampf-
EUROPEJSKIE SYSTEMY WALKI WRĘCZ
